เวลาเห็นคนในนี้บ่นพวกเด็กๆเรื่องพวกแกไปรบกวนพวกคุณๆตามร้านอาหารต่างๆ เช่นไปวิ่งไล่จับกันในรัานอาหาร(อิ่มแล้วแกก็อยากออกกำลังกายเพื่อย่อยอาหาร) ไปเอานิ้วจิ้มอาหารบนสายพาน(แสดงว่าแกเป็นเด็กฉลาด อยากรู้อยากเห็น) หรือไปกระโดดถีบกันเป็นไอ้มดแดงในร้านสุกี้(จินตนาการสำคัญกว่าความรู้) เห็นแต่ละความเห็นแล้วเศร้าใจ(นี่หรือเมืองพุทธ) ไม่เคยเป็นเด็กกันหรือไงคะ คนสมัยนี้อะไรนิดๆหน่อยๆก็เอามาบ่นมาประจาน เต็กๆน่ารักจะตายทำให้ทุกที่มีชีวิตชีวา บ้านช่องอาจจะดูไม่เรียบร้อยไปบ้าง บ้านอาจจะมีร่องรอยเลอะเทอะ โซฟาอาจจะปุปะและขาดจนแขกมาบ้านไม่กล้านั่ง แต่มันคือร่องรอยแห่งความไร้เดียงสาและความคิดสร้างสรรค์ เราชอบและรักเด็กมากนะ พวกแกเหมือนของขวัญจากพระเจ้าเป็นเทวดาตัวน้อยๆ เวลาพวกแกงอแงเราก็ไม่เคยอารมณ์เสียใส่ เราพร้อมจะยิ้มและรับฟัง เพราะเรารักเด็กและพร้อมจะเข้าใจพ่อแม่ทุกคนที่พาเทวดาซนๆไปร้านอาหารด้วย พ่อแม่อาจจะส่งสายตาเพื่อปรามแล้วแต่เทวดาตัวน้อยๆอาจจะไม่เห็นหรือไม่ทันสังเกต ถ้าพวกแกเห็นคงหยุดแน่นอน(ขอให้เชื่อ) เราก็มีลูกหลายคนนะแต่ทั้งหมดอยู่กับย่ากับยายมั่ง คนขอไปเลี้ยงมั่ง คือเรารักเด็กเลยชอบมีลูกเยอะๆแต่เรารับผิดชอบไม่ไหวจริงๆ (เพิ่งเลิกกับสามีคนที่สามเมื่อเดือนที่แล้ว แต่ยังไม่ยอมแพ้แน่นอน ช่วยเป็นกำลังใจด้วยนะคะ)
สงสารเด็กๆที่โดนผู้ใหญ่ในห้องนี้รังเกียจและรังแก !